شب شهادت امام جعفر صادق(ع) است.   (25/8/85)

به یاد خاک افلاکی بقیع و از زبان تمامی دلسوختگان مهجور و آرزومندان مشتاق که گه‌گاه خواب بقیع و کربلا می‌بینند و در غم فراق و شوق وصال معشوق می‌گریند و می‌خندند:

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست               بیار نفخه‌ای از گیسوی معنبر دوست

من گدا و تمنای وصل او هیهات                         مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست

اگرچه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را               به عالمی نفروشیم موئی از سر دوست

چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد              چو هست حافظ مسکین غلام و چاکر دوست!

و اما درس زندگی

                        و اصول موفقیت، عزت نفس، آرامش و آینده‌نگری

در محضر امام صادق(ع):

« قیل للصادق علیه‌السلام: علی ماذا بنیت امرک؟

فقال: علی اربعه اشیاء.

علِمتُ ان عملی لا یعمله غیری، فاجتهدتُ!

و علمتُ ان الله عزوجل مطلع علی، فاستحییتُ!

و علمتُ ان رزقی لا یأکله غیری، فاطمأننتُ!

و علمتُ ان آخر امری الموت، فاستعددتُ! »

« از امام صادق(ع) پرسیده شد: کارها و امور زندگی‌ات را بر چه اصولی بنا می‌کنی؟

فرمودند: بر چهار چیز!

1.      دانستم که کسی غیر از من کارهایم را انجام نمی‌دهد، پس خودم تلاش و کوشش کردم! ! !

2.      و دانستم که خداوند بر من مطلع و آگاه است، پس حیا کردم! ! !

3.      و دانستم که کسی غیر از من روزی مرا نمی‌خورد، پس آرامش و اطمینان خاطر یافتم! ! !

4.      و دانستم که پایان کار من مرگ است، پس آماده سفر شدم! ! ! »

و حرف از زندگی شد . . .

گفتمش نقاش را نقشی کشد از زندگی

 دیدمش نقش حبابی بر لب دریا کشید            (سهراب سپهری)