چند وقت پيش که تو وبلاگها قدم مي زدم و تو نوشته ديگران سرک مي کشيدم به مطلبي برخوردم که چند تا نکته آموزنده داره حالا ببينيد :

پس از آن که به تدريج اصطلاحاً «پيشرفت» کرديم و يکي از محله هاي بالاي ابرشهر «تهران» ساکن شديم، مسجد محله مان تبديل به ساختمان نيمه ساز و سوله اي شد که چندان شلوغ نمي شد و يک سال بعد از سکونت ما هم هيات امناء!!! به بهانه ي بازسازي آنرا تخريب کردند.

خلاصه اينکه الان حدود پنج سالي است که مسجد محل ما متشکل از چادري برزنتي است که عده ي قليلي به رهبري همان به اصطلاح هيات امناء چراغ آن را روشن نگه داشته اند و هنوز هم هيچ خبري از بازسازي نيست!

بماند...

از هفته ي گذشته ، ثبت نام در کتابخانه ي مسجد يکي از محله هاي نسبتاً نزديک به منزلمان، اين توفيق اجباري را به من داده که پس از مدتها بتوانم بعضي روزها نماز ظهر و عصر و همچنين مغرب و عشاء را به جماعت در مسجد بخوانم.

امشب سر نماز مغرب و عشاء داشتم به اين فکر مي کردم که راستي امام جماعت شدن چه مسئوليت سنگيني را بر عهده ي انسان مي گذاردها!

حقيقتاً کسي که امامت جمعي نمازگزار را مي پذيرد، بايد چندين و چند برابر انسانهاي ديگر مراقب اعمال و رفتارش باشد چراکه خداي نخواسته با کوچکترين لغزش و يا کوتاهي اعمال همه ي مامومين خود را نيز زير سؤال مي برد.

خلاصه اينکه به نظرم حقيقتاً بايد به انسانهاي بااراده و خودساخته اي که زير بار اين مسئوليت سنگين مي روند، دست مريزاد گفت!

نکات اخلاقي اولا امان از دست "بعضي" هيأت امنا ها ثانيا واي به حال بعضي به اصطلاح امام جماعتا مثل من 3 – چقدر بعضي کتابخانه ها سبب خير ميشن " عدو شود سبب خير اگر .... چهارم هر کس مواظب نماز خودش باشه که من هيچ مسئوليتي به عهده نمي گيرم

" خواستم از «بوسوئه» تقليد کنم، خطيب نامور فرانسه که روزي در مجلسي با حضور لوئي ، از «مريم» سخن مي گفت:

گفت ، هزار و هفتصد سال است که همه ي سخنوران عالم درباره ي مردم داد سخن مي رانند.

و من خواستم با چنين شيوه اي از فاطمه بگويم؛ باز درماندم:

خواستم بگويم: فاطمه دختر خديجه ي بزرگ است.

ديدم که فاطمه نيست.

خواستم بگويم که: فاطمه دختر محمد (ص) است.

ديدم که فاطمه نيست.

خواستم بگويم که: فاطمه همسر علي است.

ديدم که فاطمه نيست.

خواستم بگويم که: فاطمه مادر حسنين است.

ديدم که فاطمه نيست.

خواستم بگويم که: فاطمه مادر زينب است.

باز ديدم که فاطمه نيست.